Onderweg in de duisternis

Lieve mensen,

Ik ben op bezoek geweest bij mijn stiefmoeder in Duitsland.
Ik rij laat op de avond terug naar huis. Het is hartje winter.

Dwars door dit duistere, illustere landschap rij ik op een landweg. Ik ben de enige
die deze kilometerslange weg gaat. Voor mij uit zie ik de lichtstraal die vanuit mijn
koplampen schijnt. Verder is het pikkedonker en links en rechts van de auto zie ik
helemaal niets. Op een gegeven moment komt er een wegversmalling en moet ik
heel voorzichtig een stuk rijden. Daarna kan ik weer doorrijden.

Tijdens het rijden meimer ik over onze levenswetg.

Soms zie je maar een paar meter voor je uit en weet je niet wat er links en rechts
van je afspeelt. Soms kom je terecht bij een wegversmalling, die even al je aandacht
vraagt.
Toch is dat beetje licht wat er dan schijnt genoeg om verder te kunnen komen.
Je kunt de hele weg niet zien. Sommige dingen liggen te wachten in de duisternis.
Weet dan toch dat je precies genoeg ziet om verder te komen, opdat je uiteindelijk
bij jouw bestemming aankomt.

Je hoeft een slechts een meter voor je uit te kijken! Het is wel handig als je weet
waar je naar toe wilt, anders ben je een stuurloos projectiel. Dus focus en kijk wat
jouw eerste volgende stappen zijn. Meer hoef je niet te weten.

Stap voor stap, kilometer na kilometer, dag na dag zal jouw leven zich ontvouwen.

Ik spreek uit ervaring, want ik wist waar ik heen wilde en ben inmiddels thuis
aangekomen.

Ik wens je een goede 'reis'.

Warme groet,

Mahatma