Een heftig begin van 2010!

Dit blog is op 1 januari geschreven te Hurghada in Egypte

Ik ben op vakantie in Egypte. Eindelijk even een weekje rust na veel werken.
Mijn vader ligt in het ziekenhuis, hij zal na nieuwjaar weer thuiskomen. Hij loopt op zijn eindje, maar het kan nog weken duren.

Als ik met de Kerst bij hem in het ziekenhuis ben, zie ik zijn pijn, zijn strijd. De hulpeloze blik in zijn ogen als hij even niets kan. Ik voel mijn machteloosheid als ik bij hem ben. De man, waar ik zo bang voor ben geweest als kind, de man waar ik gek genoeg, ook zo van heb gehouden. Daar ligt hij dan. Ik gun hem dat hij rustig mag sterven en dat het niet al te lang duurt. 'Ik zal hem nog terug zien', denk ik, als ik vetrek naar Amsterdam om een 2-daags seminar te geven en om daarna gelijk door op vakantie naar Egypte te gaan.

In Egypte is het fijn. Ik ben hier met vrienden en ik geniet.
Ook heb ik regelmatig contact met het thuisfront en alles gaat goed.
Op oudejaarsdag merk ik 's avonds pas om 23.00 uur dat mijn telefoon geen verbinding heeft. Ik klungel er een beetje mee en dan is het weer goed.
Ik heb de hele dag geen connectie gehad, maar er zijn geen berichten, dus alles is ok.
Om 23.55 uur check ik mijn telefoon voor smsjes en zie dan dat er 5 berichten in staan. Om 00.10 uur bel ik mijn broer om hem gelukkig nieuwjaar te wensen en hoor dat mijn vader die dag is overleden.

Ik hoor de woorden en het wordt stil in mij, enkele minuten kan ik geen woord uitbrengen. Overal is het feest, toeters en champagne en het is stil in mij. Dan de pijn, de onmacht. Ik ben hier en ik wil daar zijn. Ik kan niets. Verdriet. Mijn vrienden zijn er voor mij. Wildvreemde mannen condoleren mij.
Verdriet. Ik dans die nacht met al mijn verdriet, en in het kabaal van de muziek heb ik het uitgeschreeuwd. Dat voelde wel goed.

Uren later in bed lig ik naar de muur te staren. Slapen is onmogelijk. Ga ik morgen terug naar Nederland, of blijf ik, ik weet het niet. De crematie zal pas later zijn, daar ligt het niet aan. Het voelt zo rauw in mij.
Ik bel mijn familie. Dat geeft rust. Ik zal morgen beslissen.

De volgende morgen komt de kamer jongen die schoonmaakt. Een jonge man, met lieve ogen. Hij ziet hoe verdrietig ik ben en ik vertel hem dat mijn vader is overleden. Hij schiet vol en pakt mij beet. Ontroerend gewoonweg.

Ik bel mijn broer en verneem dat mijn vader donderdag of vrijdag gecremeerd zal worden. Hij lag in Duitsland in het ziekenhuis, dus er moeten papieren in orde gemaakt worden om hem in Nederland te cremeren.

Mijn broer haalt mij over om hier te blijven. Hij zorgt voor het thuisfront.
Nu een dag later ben ik daar blij mee.

's Nachts voer ik hele gesprekken met mijn vader en hij is dichter bij mij dan ooit.
Ook overdag gaan mijn gedachten regelmatig naar Nederland en naar mijn vader, maar het is nu goed.

Er is vrede in mij.

Toine Revier
www.spirit-coaching.nl